تشخیص و درمان عفونت مفصل !!! ( با عکس )

عفونت مفصلی را چگونه تشخیص دهیم؟؟

آرتریت سپتیک که به نام آرتریت عفونی نیز شناخته‌شده است، عفونت مفصل است. عفونت مفصلی در اثر انتشار باکتری‌ها یا ویروس‌ها در مفاصل یا مایع اطراف آن‌ها ایجاد می‌شود. در بسیاری از موارد، عفونت در جای دیگری از بدن ایجادشده و توسط جریان خون به سمت مفاصل پیشروی می‌کند. عفونت مفصلی معمولاً در مفاصل بزرگ مانند زانو، لگن و شانه‌ها ایجاد می‌شود. شما می‌توانید عفونت مفصلی را از طریق علائم آن شناسایی کرده و به دنبال معاینات تخصصی باشید.

تشخیص علائم فیزیکی و رفتاری

هر یک از افراد در هر سنی می‌تواند مبتلابه عفونت مفصلی شود. اگرچه برخی از افراد نسبت به این بیماری حساس‌تر هستند. کودکان، افراد مسن و معتادان بیشتر در معرض ابتلا به این عارضه هستند. عوامل خطر دیگر شامل موارد زیر است:

۱ – داشتن مشکلات مفصلی موجود مانند نقرس یا لوپوس

۲ – مصرف دارو برای درمان آرتریت روماتوئید

۳ – داشتن پوست شکننده که به‌راحتی ترک می‌خورد

۴ – داشتن سیستم ایمنی ضعیف

۵ – داشتن جراحات مفصلی مانند گزش حیوانات یا زخم‌های سوراخ شده

۶ – انجام جراحی که اخیراً صورت گرفته است

۷ – مصرف داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی

متوجه ورم مفاصل خود باشید. عفونت مفصلی عموماً علائم خود را سریعاً نشان می‌دهد. علائم معمولاً دریکی از مفاصل بروز می‌یابد، بااین‌وجود در برخی از موارد نادر دو یا چند ناحیه دیگر نیز ممکن است درگیر شوند. یکی از شایع‌ترین علائم عفونت مفصلی، ورم اطراف مفصل عفونی است. این عارضه در اثر تجمع مایعات عفونی در اطراف مفصل شما ایجاد می‌شود. مشاهده ورم در اطراف یکی از مفاصل، به شما در تشخیص عفونت مفصلی کمک خواهد کرد.

به هرگونه علائم نظیر گرم شدن یا قرمزی همراه باورم توجه کنید. این علائم نیز می‌توانند نشان‌دهنده عفونت مفصلی باشند.

به درد و بی‌تحرکی در مفصل خود توجه کنید. درد ناشی از عفونت مفصلی می‌تواند خفیف یا شدید باشد. این عارضه می‌تواند مانع از حرکت کامل مفصل شما نیز بشود. توجه به هرگونه درد و سختی درحرکت مفصل می‌تواند به تشخیص آرتریت سپتیک و درمان سریع‌تر آن کمک کند.

توجه کنید زمانی که مفصل آسیب‌دیده را حرکت می‌دهید، دردتان بیشتر می‌شود یا خیر؟

مفصلی که درد می‌کند را به‌زور حرکت ندهید. عفونت مفصلی همچنین می‌تواند مانع از حرکت مفصل شود.

به گریه یا ناله‌های نوزادان یا کودکان هنگامی‌که مفصلشان را حرکت می‌دهند، توجه کنید. گریه علامت درد است و نشان می‌دهد که کودک از عفونت مفصل رنج می‌برد.

درجه تب را بررسی کنید. عفونت‌ها مانند عفونت مفصلی اغلب همراه با تب و لرز هستند. تب نشان می‌دهد که اتفاقی غیرعادی در بدن در حال وقوع است. با اندازه‌گیری دمای بدن می‌توانید تب را که نشانه عفونت مفصلی است، تشخیص دهید.

توجه کنید که لرز، درد عضلانی، عرق کردن و سردرد، علائم شایع تب هستند. این علائم می‌توانند همراه با تب ناشی از عفونت مفصلی باشند. اگر درجه تبتان بالاتر از ۳۹٫۴ سانتی‌گراد است، سریعاً به پزشک مراجعه کنید. در کودکان کوچک، به‌محض تشخیص بالا رفتن جزئی دمای بدن، در اولین فرصت با پزشک تماس بگیرید. این علامت می‌تواند نشان‌دهنده یک عفونت جدی باشد.

به خستگی و ضعف بدنی توجه کنید. دو عارضه‌ای که معمولاً همراه با تب هستند، خستگی و ضعف بدنی است. این علائم همچنین می‌توانند ناشی از عفونت مفصلی باشند. اگر در کنار سایر علائم عفونت مفصلی، دچار خستگی و ضعف بدنی شدید، ممکن است به این بیماری مبتلا شده باشید.

علائم معمول ضعف و خستگی را که شامل موارد زیر است، بشناسید: تأخیر یا کندی درحرکت، گرفتگی عضلانی، انقباض عضلات و لرزش غیرقابل‌کنترل. احساس تخلیه شدن انرژی، از علائم شایع خستگی است. به خاطر داشته باشد که خستگی و ضعف بدنی موجب کاهش اشتهای شما شده که می‌تواند از نشانه‌های عفونت مفصلی نیز باشد.

به تحریک‌پذیری کنید. اکثر علائم عفونت مفصلی، فیزیکی هستند. بااین‌وجود، برخی از آن‌ها ممکن است احساسی یا رفتاری باشند، خصوصاً در نوزادان و کودکان خردسال. اگر شما یا فرد دیگری دچار تحریک‌پذیری شده است، می‌تواند نشان‌دهنده عفونت مفصلی باشد؛ خصوصاً اگر همراه با سایر علائم باشد.

به غرغر کردن (نق زدن) نوزادان و کودکان توجه کنید. این واکنش می‌تواند به دلیل تحریک‌پذیری باشد.

معاینه تخصصی

برای ملاقات با پزشک خود وقت بگیرید. تنها پزشک شما می‌تواند به‌طورقطع عفونت مفصلی را تشخیص دهد. اگر یکی از مفاصلتان به‌طور ناگهانی درد گرفته یا سایر علائم عفونت مفصلی را دارید، در اولین فرصت با پزشک خود تماس بگیرید. تشخیص سریع می‌تواند آسیب‌های احتمالی مفاصل خصوصاً تحلیل رفتن آن‌ها را کاهش دهد.

با مطلع ساختن منشی پزشک از وضعیت بیماری خود، اولین وقت ملاقات با پزشک را بگیرید.

در صورت در دسترس نبودن پزشک، به اورژانس مراجعه کنید. خدمات اورژانس نیز می‌توانند عفونت مفصلی را تشخیص دهند.

معاینه شوید. در طول معاینه یا آزمایش‌هایی که انجام می‌دهید، به پزشک اطلاع دهید که مشکوک به عفونت مفصلی هستید. در مورد علائم و سایر اطلاعات موردنیاز صحبت کنید و برای کاهش عوارض جدی‌تر، بهترین برنامه درمانی را در نظر بگیرید.

اگر مواد مخدر مصرف می‌کنید، این‌ها اطلاعات مهمی برای تشخیص خواهند بود.

 خون و مایع بین مفصلی خود را مورد آزمایش قرار دهید. بسته به معاینه، پزشکتان ممکن است آزمایشات دیگری را نیز در نظر بگیرد. این آزمایشات می‌توانند به تشخیص قطعی‌تر عفونت مفصلی کمک کنند. پزشکتان ممکن است انجام آزمایشات زیر را توصیه کند:

 تست آرتروسنتز: در این تست، با کمک یک سوزن کوچک، از مایع سینوویال داخل مفصل نمونه‌گیری می‌شود. این تست می‌تواند وجود باکتری‌ها را نشان دهد. در این آزمایش همچنین گلبول‌های سفید شما شمارش‌شده و پزشکان می‌توانند مناسب‌ترین دارو را برای درمان تشخیص دهند. اگر داخل مایع سینوویال، بیش از ۵۰۰۰۰ گلبول سفیدی که اکثریت آن را لوکوسیت های چندهسته‌ای (PMN) تشکیل داده‌اند، باشد، به‌طور خاص نشان‌دهنده عفونت مفصلی بوده و بایستی درمان شود. علاوه برشمارش سلولی، پزشک مایع سینوویال را کشت داده و رنگ‌آمیزی گِرَم انجام خواهد داد. انجام این کار، به تشخیص روش درمان کمک خواهد کرد.

آزمایش خون: در این تست، به کمک یک سرنگ کوچک از خون نمونه گرفته خواهد شد. آزمایش خون نشان خواهد داد که کدام علامت عفونت در خون شما وجود دارد. این آزمایش به پزشک شما در تشخیص شدت عفونت مفصلتان کمک خواهد کرد.

عکس‌برداری انجام دهید. علاوه بر آزمایشات خون و مایع مفصلی، پزشکتان ممکن است از شما بخواهد از مفصلتان عکس بگیرید. عکس می‌تواند وجود عفونت و آسیب مفصلی‌تان را تائید کند. عکس‌برداری‌هایی که برای تشخیص عفونت مفصلی انجام می‌شود عبارت‌اند از:

• اشعه ایکس
• اسکن MRI
• سی‌تی‌اسکن
• اسکن استخوان
• سونوگرافی

تشخیص پزشک را دریافت کنید. بر اساس نتایجی که از آزمایشات به‌دست‌آمده است، پزشکتان ممکن است ابتلا شما به عفونت مفصلی را تشخیص دهد. پزشک در مورد نتایج آزمایشات و آسیب‌های واردشده به مفصلتان با شما صحبت خواهد کرد. او همچنین شما را در جریان گزینه‌های درمانی قرار خواهد داد.

اگر در مورد تشخیص و درمان خود سؤالی دارید، از پزشک بپرسید.

اگر مبتلابه عفونت ناشی از MRSA (عفونت استافیلوکوکوس مقاوم به متی سیلین)، شده‌اید، بایستی از آنتی‌بیوتیک‌های نسل چهار مانند ونکومایسین استفاده کنید. این روش، یکی از امن‌ترین گزینه‌های درمانی برای جلوگیری از شیوع MRSA در بیمارستان‌ها و جامعه است.

چگونه عفونت مفصلی را درمان کنیم؟؟

عفونت مفصلی یا آرتریت سپتیک، نوعی عفونت مفصل است که در اثر باکتری‌ها یا ویروس‌ها به وجود می‌آید. این عفونت معمولاً در پی جراحی مفصل ایجاد می‌شود، بنابراین جراحان ارتوپدی همیشه مراقب علائم این بیماری هستند. عفونت مفصلی معمولاً مفاصل بزرگ مانند لگن، زانو و شانه‌ها را درگیر می‌کند. هرکسی ممکن است به این بیماری مبتلا شود.

بااین‌وجود، احتمال ابتلا به این عفونت در معتادان، کودکان، بیماران مبتلابه لوپوس یا نقرس بیشتر است. پزشک با کمک آزمایشات و تست‌های موجود، می‌تواند به‌طورقطع ابتلا به این بیماری و میزان صدمات واردشده به مفاصل را تشخیص دهد. ازاین‌رو، پزشک می‌تواند برای درمان آن جراحی یا مصرف آنتی‌بیوتیک را تجویز کند. شما می‌توانید با کمک درمان‌های پزشکی و مراقبت از خود، عفونت مفصلی را درمان کنید.

به‌کارگیری درمان‌های پزشکی

عفونت مفصلی ویروسی را بدون مصرف دارو درمان کنید. ممکن است تشخیص پزشک در مورد بیماری شما عفونت مفصلی ویروسی باشد. در اکثر موارد، این نوع عفونت‌ها نیازی به دارو ندارند. به‌جای آن، پزشک اجازه می‌دهد که عفونت به‌خودی‌خود درمان شده و با تخلیه کردن، درد و ورم را تسکین می‌دهد.

به خاطر داشته باشید، حتی اگر عفونتتان به‌خودی‌خود قابل‌درمان باشد، در صورت آسیب دیدن مفاصل، نیاز به انجام جراحی خواهید داشت.

عفونت‌های مفصلی ویروسی برخلاف عفونت‌های باکتریایی، عموماً نادر هستند.

آنتی‌بیوتیک مصرف کنید. اگر عامل عفونت مفصلی شما باکتریایی باشد، به‌احتمال‌زیاد پزشک آنتی‌بیوتیک تجویز خواهد کرد. عوامل خطرساز شامل دیابت، افزایش سن، آرتریت روماتوئید، تعویض مفصل، جراحی اخیر، عفونت پوستی، الکل، مصرف داروهای IV و تزریق کورتیکواستروئید مفصلی هستند. شما ممکن است نیاز به مصرف آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی یا تزریق وریدی داشته باشید. آنتی‌بیوتیک‌ها عموماً عفونت را طی چند روز یا چند هفته از بین می‌برند.

در صورت ابتلا به عفونت حاد مفصلی مراقب باشید، زیرا ممکن است نیاز به درمان آنتی‌بیوتیکی طولانی‌مدت داشته باشید.

از پزشک خود در مورد عوارض جانبی آنتی‌بیوتیک‌های تجویزشده سؤال کنید. عوارض جانبی این داروها حالت تهوع، اسهال و استفراغ هستند.

اسهال می‌تواند ناشی از عفونت روده‌ای باکتری کلستریدیوم دفیسیل باشد؛ این عفونت در اثر مصرف بیش‌ازحد آنتی‌بیوتیک ایجاد می‌شود.

دوره درمان آنتی‌بیوتیکی خود را کامل کنید، حتی اگر احساس می‌کنید حالتان بهتر شده است. این کار از تشدید شدن یا عود مجدد عفونت جلوگیری می‌کند.

مایعات مفصلی را تخلیه کنید. یکی دیگر از درمان‌های رایج عفونت مفصلی، تخلیه مایع عفونی از مفصل است. به این کار تخلیه مایع سینوویال نیز گفته می‌شود. با تخلیه کردن نه‌تنها مایعات عفونی خارج می‌شوند، بلکه درد و ورم فروکش کرده و مانع از صدمه دیدن مفاصل می‌شود. پزشک شما از طرق زیر مایعات را تخلیه می‌کند:

آسپیراسیون سوزنی یا آرتروسنتز: یک روش سرپایی است که در آن پزشک با واردکردن یک سوزن در فضای مفصل، مایع آلوده را تخلیه می‌کند.

آرتروسکوپی: روشی است که در آن پزشک یک وسیله جراحی انعطاف‌پذیر مجهز به دوربین را از طریق یک برش کوچک به مفصل شما وارد می‌کند. پزشک لوله‌های مکش و تخلیه را وارد می‌کند تا مایعات خارج شود. پزشک ممکن است لوله‌ها را به مدت چند روز داخل مفصل شما قرار دهد تا تمام مایعات تخلیه گردند.

جراحی باز: این روش در مورد عفونت‌های حاد یا عفونت مفاصل بزرگ مانند لگن انجام می‌شود. در این جراحی، مفاصل عفونت کرده شستشو داده‌شده و اجزای آسیب‌دیده برداشته می‌شوند. این روش درمانی بیشتر در مورد بیمارانی که مبتلابه عفونت مفصل مصنوعی شده‌اند، انجام می‌شود.

با شروع بهبودی، فیزیوتراپی را انجام دهید. پزشک ممکن است با شروع بهبودی عفونت مفصلی‌تان، فیزیوتراپی را پیشنهاد دهد. فیزیوتراپی غالباً برای درمان عفونت‌های حاد آرتریت سپتیک همراه با آسیب مفصلی انجام می‌شود. این می‌تواند به شما کمک کند تا توانایی خود را به دست آورید، دامنه حرکت خود را بهبود ببخشید و عضله سازی کنید تا از آسیب بیشتر به مفصل شما جلوگیری شود.

برای بهبود یافتن عفونت مفصلی‌تان، با پزشک خود در مورد فیزیوتراپی مشورت کنید. پزشکتان بررسی می‌کند که آیا انجام فیزیوتراپی برای شما مناسب است یا خیر و احتمالاً یک متخصص فیزیوتراپی را به شما معرفی خواهد کرد.

استفاده از روش‌های خوددرمانی برای بهبود عفونت مفصلی

مسکن‌های درد ضدالتهابی مصرف کنید. عفونت مفصلی غالباً دردناک است. حتی باوجود تخلیه مایعات مفصلی نیز ممکن است اطراف مفصلتان دچار ورم و التهاب شود. مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا NSAIDS می‌تواند به تسکین درد و التهاب کمک کند. شما می‌توانید از داروهای NSAIDS بدون نسخه استفاده کرده و یا برای تسکین دردهای شدیدتر از پزشک بخواهید داروی مناسب را تجویز کند. از داروی های NSAIDS مانند آسپیرین، ایبوپروفن (ادویل، موترین)، ناپروکسن (آلیو) و سلکوکسیب (سلبرکس) استفاده کنید.

مقدار دوز تجویزشده توسط پزشک را مصرف کنید. درصورتی‌که پزشک شما دستورالعملی برای مصرف دارویتان نداد، به دستورالعمل‌های روی برچسب دارو توجه کنید.

مفصل خود را حرکت ندهید. برای درمان عفونت مفصلی، پزشک به شما توصیه خواهد کرد که استراحت کنید. این بدان معنی است که تا حد امکان، مفصل و نواحی اطراف آن را حرکت ندهید. در برخی از موارد، پزشک به مفصل شما آتل می‌بندد تا حرکت کمتری داشته باشد. استراحت کردن (REST)، اولین بخش درمان رایج به نام RICE است. RICE مخفف کلمات زیر است:

• استراحت کردن (Rest)
• یخ (Ice)
• کمپرس (Compresion)
• بالابردن (Elevation)

مفصل خود را بالا نگه‌دارید. مفصل شما ممکن حتی پس از تخلیه مایعات، ورم کند. در صورت بروز این اتفاق، مفصل را بالاتر از سطح قلب خود نگه دارد. این کار باعث تخلیه مایعات و کاهش ورم شده و همچنین درد را تسکین می‌دهد.

برای نگه‌داشتن مفصل بالاتر از قلب خود، از یک‌تکه چوب، بالش یا هر وسیله دیگر استفاده کنید.

از مفصل خود مراقبت کنید. علاوه بر استراحت کردن و بالا نگه‌داشتن مفصل خود، بسیار مهم است که آن را از صدمات و آسیب‌های احتمالی حفظ کنید. بدین منظور بایستی تمامی داروهای تجویزشده را مصرف کنید. همچنین باید از کوبیدن یا ضربه زدن مفصل به هر چیزی خودداری کنید، زیرا این امر می‌تواند باعث درد، تورم یا آسیب بیشتر شود.

تا زمانی که پزشک اجازه نداده است، آتل خود را برندارید. آتل از مفصل شما مراقبت کرده و به شما یادآوری می‌کند که به چیزی ضربه نزنید.

از کمپرس سرد استفاده کنید. درد و ورم از علائم شایع عفونت مفصلی هستند و ممکن است حتی تا زمان شروع درمان نیز باقی بماند. قرار دادن یک کمپرس سرد یا خنک، ورم مفصل عفونت کرده را کاهش داده و هرگونه درد یا ناراحتی را تسکین می‌دهد.

از یخ یا یک دستمال خنک به‌عنوان کمپرس استفاده کنید.

هر زمان که نیاز داشتید کمپرس سرد را به مدت ۲۰ دقیقه بر روی مفصل خود قرار دهید.

برای جلوگیری از بی‌حس شدن پوستتان، آیس پک یا بسته حاوی لوبیا یا ذرت یخ‌زده را داخل یک دستمال بپیچید. در صورت بی‌حس شدن، کمپرس را بردارید.

به‌محض بروز علائم بهبودی، تمرینات ورزشی انجام دهید. اگر هم‌زمان با مصرف آنتی‌بیوتیک یا تخلیه مایعات، مفصل خود را استراحت می‌دهید، در طی چند روز احساس بهبودی خواهید کرد. از زمانی که حالتان بهتر می‌شود، ورزش‌های ملایم و آرام را شروع کنید. این کار به روند بهبودی شما سرعت می‌بخشد.

از پزشک خود بپرسید آیا ورزش کردن مناسب وضعیت شما هست یا خیر، حتی اگر خیلی ملایم باشد. در برخی موارد پزشک ممکن است به‌جای ورزش کردن، فیزیوتراپی را توصیه کند.

یک ورزش ملایم مانند پیاده‌روی یا شنا را انتخاب کنید. دوچرخه‌سواری ورزش سنگینی به شمار می‌رود خصوصاً اگر زانوها یا مفصل لگن شما دچار عفونت شده باشد.

همیشه به دستورات پزشک یا متخصص فیزیوتراپی توجه کنید و بدون سؤال کردن یا گرفتن تائید از آن‌ها، به خود زیاد فشار نیاورید. محدودیت‌های خود را بشناسید!